نمايش فقر بچه‌ها؟ به چه قيمتي؟

ماجرا چه بود؟ يك عكاس به نانوايي هاي اطراف تهران رفت و با تصور اينكه “همه بچه ها دوست دارند پرنسس شوند” همانطور كه پوستر نمايشگاه نشان مي دهد ، بچه ها را با لباس و آرايش “پرنسس” پوشاند و از او عكس گرفت. قرار بود امروز تصاوير اين كودكان روي ديوار گالري باشد ، اما اكنون اين رويداد لغو شده است.

هر كسي كه روي اجاق گاز بوده باشد مي داند كه كودكان روي اجاق گاز خيلي بيشتر از “شاهزاده خانم شدن” آرزو مي كنند. در حقيقت “پرنسس” بودن تصويري ذهني است كه بيشتر در ذهن والدين كودكان ديده مي شود ، زيرا آنها مهماني ها و لباس هاي عجيب كودكان را شبيه لباس شاهزادگان كارتوني ديزني مي خرند ، در غير اين صورت كودكان مانند كودكان در آشپزخانه قطعاً روياهاي ديگران. از كجا مي داني؟ اگر تا به حال در اجاق گاز رفته ايد ، مي توانيد حدس بزنيد كه درباره كدام بچه ها صحبت مي كنيم. زندگي در كوره ها ، همانطور كه نويسنده اين سطور ديده است ، زندگي چندين خانواده نسبتاً آشنا است ، معمولاً سه يا چهار نسل از مردم در اتاق هاي كوچك بدون امكانات و با بلوك هاي بتوني براي جلوگيري از ورود باد و باران با هم زندگي مي كنند ، سقف بايد با مشمع كف اتاق پوشانده شود و چون كولرهاي آبي كوچكي روي سقف قرار نمي گيرند ، بايد در جلوي خانه قرار بگيرند.

كف كف اجاق ساخته شده است از خاك رس قرمز و بسيار نرم است كه حتي در حركت آهسته نيز بالا مي رود و تنفس را دشوار مي كند و در اين شرايط است كه پير و جوان ، به ويژه كودكان ، روزانه هشت غذا مي خورند. آجر تا 10 ساعت ، آجر را جابجا كنيد ، آجر را انباشته كنيد ، آجر را بارگذاري كنيد و مهم نيست كه چقدر سخت است ، به جيب پدر برويد بيشتر كودكان نانوايي ، به ويژه آنها كه مهاجر و فاقد مدارك هستند ، نه تنها به دليل “كار” بودن از مدارس ، بلكه همچنين به دليل مقرون به صرفه بودن كار آنها براي خانواده ، نمي توانند تحصيل كنند. مدارس موقت براي رفع تبعيض عليه اين كودكان ايجاد شده است ، اما مطمئناً امكاناتي براي همه اين كودكان وجود ندارد.

كودكان با دمپايي پلاستيكي پاره شده و لباس كثيف با خاك و بنزين در مدت كوتاهي بين كار گاهي موفق به يكديگر مي شوند و با رانهاي بزرگتر به سرعت به سر زنگ زده برمي گردند ، آنها بيش از خرقه ، دستبند و تاج ، آب تميز هستند و به انرژي كافي احتياج دارند و امنيت براي جلوگيري از كار آنها

در پوستر نمايشگاه كه تنها تصويري است كه تاكنون منتشر شده ، كودكي را در دستان خود مي بينيم كه سعي مي كند لباس ها را با تنش مرتب كند و دستي را كه تاجي پلاستيكي دارد با صليب هاي نقره اي پوشانده است. سوال اين است: آيا “شاهزاده خانمهاي كوچك” كه توسط عكاس در نمايشگاه انتخاب شده بود تا آنها را روي پوستر و ديوارهاي گالري قرار دهد ، مي دانستند كه در چه بازي اي شركت مي كنند و نتيجه بازي چيست؟ فرض كنيد كه عكاس ، با حسن نيت و صرفاً به دليل اينكه راهي ديگر براي مقابله با فقر و زندگي سخت اين كودكان فكر نكرده است ، سعي كرده با بيرون آوردن آنها از متن اجاق آشپزخانه آنها را ثابت كند. . آنها به ده ها ميليون استوديو مي روند ، اما او عكاس نمايشگاه داستان كوتاه و حواشي “رضا” است ، مرد جواني كه در نوجواني در يك برنامه تلويزيوني ظاهر شد و بنا به درخواست نمايش طراحان ، ميزبان كه “هيچ رويايي” نداشته است؟ فشار زندگي و ميراث به جا مانده از كار كودكان و استفاده از ابزار در يك برنامه تلويزيوني چنان متمايل بود كه او خودكشي كرد و ناپديد شد ، يادتان نيست؟ ؟

سالهاست كه فعالان حقوق كودك بارها و بارها اشاره كرده اند كه حتي والدين بايد هنگام ضبط و انتشار تصاوير فرزندان خود بسيار محتاط باشند ، زيرا ضبط و انتشار بسياري از اين تصاوير نقض حقوق كودكان است. ما مي دانيم كه در دنياي اينترنت هيچ چيز قابل پاك شدن نيست و ممكن است كودكان در نوجواني و جواني مطابق آنچه والدينشان قبلاً در شبكه قرار داده بودند ، عمل نكنند. اين امر نه تنها به برگزاري اين نمايشگاه ها ، بلكه بايد به انتشار هر نوع تصويري از كودكان ، به ويژه كودكان كار در همه جا ، از جمله رسانه ها تعميم داده شود و بايد مورد توجه قرار گيرد. كودكان ممكن است نخواهند با تاريخ مواجه شوند از كار كودكان و هويت مستقر را ببينيد كه فرار از آن غيرممكن است.

با استفاده از اين اطلاعات ، چه كسي مي تواند بپذيرد كه يك هنرمند به آشپزخانه آشپزخانه برود ، بچه ها را از مكاني كه در آن كار مي كند خارج كند ، به آنها لباس و آرايش بدهد و از آنها عكس بگيرد و سپس روي ديوار و پوستر يك نمايشگاه براي تبليغ اين موارد تصاوير؟ آيا شما نصب و نوشتن اجاق آشپزخانه را براي كودكان مانند يك شاهزاده خانم تنظيم كرده ايد؟ چه چيزي براي فروش وجود دارد؟ پانزده عكس از پانزده كودك دوست داشتني كه براي انجام كاري براي بچه ها و خانواده هاي آنها استفاده مي شود؟ كساني كه اينقدر به “مستند اجتماعي” اهميت مي دهند نمي توانند بدون “ابراز مالكيت” با خريد پرتره هاي قاب شده به آنها كمك كنند. وجود اين قاب ها بر روي ديوارهاي خانه ها و دفاتر كه صاحبان آنها توانايي خريد “هنر اصلي” را دارند ، به چه معناست؟ آيا براي خريدار مهم است؟ يا آيا او قرار است احساس خوشبخت تري كند كه هر روز به او يادآوري شود “كساني خصوصي هستند”؟

گاهي اوقات محدوديت زيست شناسي ما در حلقه آشنايان و دوستانمان ، بررسي تأثيرات اجتماعي يك رويداد را براي ما غيرممكن مي كند. براي كسي در پشت صحنه يك برنامه تلويزيوني كه “رضا” را القا كرد و گفت “او رويايي ندارد” ، مي توان درك كرد كه اين كودك كارگر ، تحت فشار عنوان “رضا ، كودك بدون رويا” ، خم خواهد شد كه او خودكشي خواهد كرد تصور نمي كرد. براي آنها و ديگران كه فقر را مانند آنها در نظر مي گيرند ، هر چقدر رسانه ها و هنرمندان اين كودكان را بگيرند و به آنها تصويري نشان دهند ، به جامعه يادآوري مي كنند كه فقر كافي وجود دارد ، مردم اشك مي ريزند. اسپانسرها پول پرداخت مي كنند ، نقاشي هاي اين كودكان احتمالاً كودكان زيبايي را به فروش مي رساند و همه احساس مي كنند كه “مسئوليت اجتماعي” خود را در قبال اين آسيب ها و اين كودكان انجام داده اند ، اما در دنياي واقعي ، روي زمين ، كودكاني كه علاوه بر همه پرخاشگري ، ديگران و مشكلاتي كه آنها پشت سر مي گذارند نيز توسط دوربين مورد حمله قرار مي گيرد و حريم خصوصي آنها نقض مي شود ، به آنها اجازه داده مي شود به همان زباله داني ها ، همان كارگاه ها ، همان اجاق هاي آشپزخانه برگردند و به زندگي قبلي ادامه دهند. اين برخورد توريستي بخشي از مشكل كلي ناآگاهي از جامعه كنوني ما و فشار مضاعف بر مردم است.

انتهاي پيام